اشعار

عزیز فاطمه! بر درگه عفوت سر آوردم           گـناهی از تـمام کوه‌ها سنگـین تر آوردم

من آن حُرّم کز اول خویش را سدّ رهت کردم           تو را در این زمین بین هزاران لشگر آوردم

به جای دسته گل با دست خالی آمدم اما           دلی صد پاره تر از لاله‌های پرپر آوردم

نشد تا از فرات آب آورم از بهر اطفالت           ولی بر حنجر خشکیده‌ات چشم تر آوردم

غبارم کن، به بادم ده مرا، دور سرت گردان           فدایم کن که در میدان ایثارت سر آوردم

گرفته جان به کف در محضرت، فرزند دلبندم           قبولش کن که قربانی برای اصغر آوردم

سرشک خجلت ازچشمم چو باران بر زمین ریزد           زبان عـذرخـواهی بر علیّ اکـبر آوردم

همین ساعت که بر من یک نظر از لطف افکندی           به خود بالیدم و مانند فطرس پر برآوردم

بده اذنم که خم گردم، ببوسم دست عبّاست           که روی عجز بر آن یادگار حیدر آوردم

چه غم گر جرم من از کوه سنگین تر بُوَد میثم           که سر بر آستان عـترت پـیغـمبر آوردم

گـفـت سـیـر نـار و دوزخ مـی‌کـنـم            عـارفــانـه طـی بـــرزخ مـی‌کــنــم

یک طرف پیغـمبر و یک سو یزید            "اُدخُـلوها" گفت با "هَل مِن مَـزید"

پس دو دست خود ز غم بر سر گرفت            فـطرتش هم تیر و قـرآن بر گرفت

گـفـت ای دادارِ غَـــفّــارُ الــذُّنــوب            کـاشفُ الاَسـرار و سـتّـارُ العـیـوب

گـر دل خـاصـانِ تـو بـشـکــسـتـه‌ام            بـاز دل بـر عــفـو عـام‌ت بـسـتـه‌ام

وانـگـه آمـد تـا بـه نـزدیـک خـیــام            گـفـت حـرّ، مــرشـد دیـن را سـلام

تـوبـه کـردم؛ لـیـک تــوّابـم تــویـی            عـفـو خـواهـم؛ لـیک وهّـابـم تـویی

مـهـر تـو فـرعـون را مـوسـی کـند            جـذبـه‌ات، دجّـال را عــیـسـی کـنـد

گر بخـوانی خـیـمه بر گردون زَنَـم            ور بـرانی غـوطـه‌ها در خـون زنم

شاه گـفـت اهـلًا و سـهـلًا؛ مـرحـبـا            ای دو کَــونـت بــنــدۀ بـــنــد قــبــا

گـر تـو بـبـریـدی ره ظـاهــر ز مـا            مــا ره بــاطـن نـبــردیــم از شــمـا

بحـر کِـی در انـتـقـام از قـطـره شد            مِـهـر کـی در انـکـسار از ذرّه شـد

گر ز تو نسبت به ما سر زد خـطـا            آن خـطـا اینـجـا بـدل شد بـر عـطـا

حُر چو الطاف شه اندر خویش دید            عشق وا پس مانده را در پیـش دید

گـفـت چـون اوّل مـن آزردم تـو را            اذن ده؛ تـــا گَــــردم‌ت اوّل فــــــدا

بـود او را نـیــمـه جـانـی کـز امـام            دیـد بـر بـالـیـن خـود جــانـی تـمـام

زیر لب خـندان سـوی جـنّات رفت            از صفت بگـسسته سوی ذات رفت

این کاروان هفتاد و دو عشق آفرین دارد            از بهـترین‌های دو عـالم بهـترین دارد

این شیرمردی که به گِرد شاه می‌گردد            با خود سفـارش‌هایی از اُمُّ البنـین دارد

زینب رسیده کـربلا، دورش بـنی‌هاشم            یعنی نگـین اینجا رکابی از نگین دارد

نامحـرمی هرگز ندیـده سایه‌اش را هم            صدیقۀ صغـری وقـاری اینچـنین دارد

حتی غـبار راه روی چـادرش ننشست            محمل حجابی از پَر روح الامین دارد

این سو تمـامی‌شان عزیز بن عزیز اما            آن سو سپـاهی از لعـین بن لعـین دارد

تا می‌توانـید اشک و آه و نـاله بردارید            یک گوشه از صحرا کمان داری کمین دارد

غم نامۀ این قافله سربسته‌اش این است            خولی به همراه خودش یک خورجین دارد

با صد جلالت و شرف و عزّت و وقار            آمـد به دشت مـاریـه نامـوس کـردگـار

فرش زمین به عـرش مـباهـات می‌کند            گر روی خاک پای گذارد؛ ملک سوار

چه ناقـه‌ای چه ناقه نشینی چه محـملی            مریم رکاب گیر و خدیجه است پرده‌دار

حـتی حسین تکـیه بر این شانه می‌زنـد            خـلـقت زنـی نـدیـده بدین گونه اسـتوار

بیـش از هـمـه خـدای مبـاهـات می‌کـند            که شاهکـار خـلـقت او کـرد شاهـکـار

تا هست مسـتـدام حـسین است مسـتـدام            تا هـسـت پـایـدار حـسـین است پـایـدار

کـوهـی اگـر مـقـابـل او قــد عـلـم کـنـد            مـانـنـد کـاه مـی‌شـود و مـی‌رود کـنـار

با خشم خویش میمـنه را می‌زند زمین            با چشم خویش میسره را می‌کند شکار

آنگونه که عـلـی به نـجـف اعـتـبار داد            زینب به دشت کـرب و بلا داد اعـتبار

پـنـجـاه سـال فـاطـمـۀ اهـل بـیـت بــود            زینب که هست فاطمه هم هست ماندگار

تا اینکه فـرش راه کـند بـال خویش را            جـبـریل پـای نـاقـه نـشـسـته به انتـظار

حــتـی هــزار بــار بـیـایــنــد کــربــلا            زیـنب پـی حـسـیـن مـی‌آیـد هـزار بـار

کـار تــمـام لـشـگـریـان زار مـی‌شــود            زیـنـب اگـر قـدم بـگـذارد بـه کـارزار

روز دهـم قـرار خــدا بـا حـسـیـن بـود            امـا حـسـیــن زودتــر آمـد ســر قــرار

مـحـمـل که ایـسـتـاد جـوانـان هـاشـمی            زانو زدند یک به یک آنهم به افـتخـار

افـتـاد سـایـۀ قــد و بـالاش روی خـاک            رفـتـنـد از کـنار هـمـین سایه هـم کنار

طفلان کاروان همه والشّمس و والقمر            مردان کاروان همه والـلـیل و والنهـار

عبـدنـد، عـبـد گوش به فرمان زیـنـبـند            از پـیـرمـرد قـافـله تا طـفـل شیر خوار

رفـتـنـد زیر سـایـۀ عـباس یک به یک            با آفـتـاب غـنـچـۀ گـل نیـست سازگـار

از این به بعد هیچ نمازی شکسته نیست            وقـتی قـدم گـذاشـته زینب به این دیـار

از فرش تا به عرش چه خاکی به سر کنند            بـر روی چـادرش بنـشـیـند اگر غـبـار

یک عـده گـوشـواره ولی دخـتـر عـلی            یک گـوش پاره برد از اینجا به یادگار

خیلی زدند "تـا" شود اما تکان نخـورد            سر خـم نـمی‌کـنـد به کسی کوه اقـتـدار

او کـه فــرار کـرد عــدو از جـلالـتـش            فـریـاد مـی‌زنـد که عـلـیـکـن بـالـفـرار

تـرسـم که انـبـیـاء بـیـفـتـنـد بـر زمـیـن            دستی اگر خدای نکرده به گوشوار....

پـرده نـشـین کوفه، بـیـابـان نـشین شده            با دخـتـر بـتـول چـه‌ها کـرد روزگـار!

قومی که پاس محملشان جبرئیل داشت            گـشتـند بی‌عماری و محمل، شترسوار

آن بانویی که سایه او هم حجاب داشت            با رفت و آمـد سر بـازارها چه کار؟!!

چـشم طنابهـای اسارت به دست اوست            زینب به شـام رفت ولیکـن به اخـتـیار

در یک محله زخم زبان خورد بی‌عدد            در یک محله سنگ گران خورد بیشمار

دردی به درد طعـنه شـنـیـدن نمی‌رسد            یا رب مکن عزیز کسی را بدان دچار

طی شده منزل به منزل در هوای سوختن           نیست از ما هرکسی که نیست پای سوختن

هرچه میخواهد بیاید!باز عزّت با من است           نوبتی باشد اگر اینبار نوبت با من است

من زنم اما طلـوع غـیرتم با کربلاست           بر لبم اِنّا فَـتَـحـنا دارم اینجا کربـلاست

از شتـر پائـین می‌آیـم فکـر بالا می‌کنم           این بیابان را خودم عرشِ معلّی می‌کنم

خیمه را برپا کنید ای مردهای کاروان           گرچه خواهد شد همین جاها منای کاروان

خـیـمه را برپا کـنید امّیـد برپـا می‌شود           خیمه خیمه خـیمۀ توحـیـد برپا می‌شود

بــار بـگـذارید بـار نــور بـرداریـم مــا           مرد و زن پیر و جوان سرباز و سرداریم ما

دین اگر امروز مرد احیای آن با زینب است           مظهر تام و تمام صبر تنها زینب است

دست بسته می‌شوم دست همه وا می‌کنم           پا برهـنه می‌شوم در راه غـوغا می‌کنم

می‌شوم درمان دین با زخمهای صورتم           می‌دهم محـرم که نامحـرم نـبـیـند قامتم

به اسیری می‌روم آزادگی را جان دهم           مجلس می می‌روم تا بر همه ایمان دهم

"مـا رایت" تا قـیامت می‌شود ذکـر لـبم           زیـنـبم من زیـنـبم من زیـنـبم من زیـنبم

در کـربلا چو قـافـلۀ غـم گشود بار            از غـم هـزار قافـله آمد در آن دیار

آمد هـلال ماه عـزا، در عـزا شـدند            بَـدران آســمـان ولایـت، هــلال‌وار

نیلی شد از عزا، رخ گل‌گون اهل‌بیت            رویش سپـیـد باد، سپهـر سـیاه‌کار!

لشگر همی رسید، گروه از پی گروه            دشمن همی ستاد، قطار از پی قطار

شاه حجاز را ز وفا، کس نشد معین            میر عراق را ز جفا، کس نگشت یار

استاده بهر خواری یک شه، هزار خیل            آماده بهر کشتن یک تن، دو صد هزار

از مویه رفت از دل اهل حرم، شکیب            از گریه رفت از تن آل نبی، قـرار

آن دم که راه آب بر آن فرقه بست، خصم            آفاق پُر شرر شد و افلاک پُر شرار

لب‌تشنه مانـده آل نبی وز بـرایشان            آبی نـبـود جـز دمِ شـمـشیـرِ آب‌دار

خوردند آب از دم شمشیر و تیر خصم            پیران سال‌خورده و طفلان شیر‌خوار

آن دم بر اهل‌بیت نبی کار، زار شد            کآماده گشت سبط نبی بهر کارزار

اصحاب با وفای وی استاده هر طرف            بگْرفته بهر یاری او، نقد جان به کف

آه! از آن ساعت که سبـط مصطفی            گـشـت وارد بــر زمـیـن کـــربـــلا

پس به یاران کرد رو، سلطـان دین            گـفـت کای یـاران! مقـام ماست این

بار بگـشایید، خوش‌منزل‌گهی است            تا به جنّت زین مکان، اندک‌ رهی است

بـار بـگـشـائـید کـاین‌جـا از عـتـاب            می‌شـود لـب‌ها کـبـود از قـحـط آب

بـار بگـشـائـید کـایـن‌جـا بـی‌درنگ            بـر گـلــوی اصـغــرم آیـد خــدنـگ

الـغـرض؛ در آن دیــار پُــر مـحـن            کرد چون سلطان مـظلـومان، وطن

گفت: در این سرزمین، جای من است            این زمین تا حشر، مأوای من است

چون در اینجا من به جسم چاک‌چاک            از سر زین، سرنگون گردم به خاک

من، تن تـنها و دشـمن، صد هـزار            پیکـرم، مجروح و زخمم، بی‌شمار

«جودیا»! دم درکش از این داستان            خون مکن زین بیش، قـلب دوستان

از ابــتــدای راه دائـــم بــی‌قـــرارم            حق دارم‌آخر! مادرم‌! دلشوره دارم

گرما کشیدن روزها بسیار سخت است            با شیرخواره در بیابان کار سخت است

هروقت با عزت به محمل می‌نشینم            هی ذکـر می‌گـویم بلا دیگر نـبـیـنم

اصلا بلا باشد!علی اکـبر که داریم            وقت خطرها ساقی لشگر که داریم

چشم غریبه تا سوی محـمل می‌افتد            کارش به شمشیر ابوفـاضل می‌افتد

زینب دلش لبریز از حس غرور است            در کاروان هرچیز می‌خواهیم‌ جور است

پوشیه کافی چـادر و‌معجـر فراوان            در دست و گوش بچه‌ها زیور فراوان

از لطف سـقـا مشک‌ها لبـربز آبـند            مثل فـرشـتـه بچـه‌هـا آرام خـوابـنـد

شکر خدا خـورشید هم ما را نـدیـده            آقا خـودش سایه سـر مـاها کـشـیده

از معنی این سرزمین هم ترس دارم            کرببلا یعنی غـم! از غـم ترس دارم

می‌ترسم از سرنیزه‌ها از طبل هاشان            می‌تـرسم از خـار مغـیـلان بیـابـان

می‌ترسم این‌معـصومه‌ها تنها بمانند            یک یک به زیر سُم مرکب‌ها بمانند

می‌ترسم از ذبحی که با تکبیر باشد            طفلم به جای شیر سهمش تیر باشد

ای وای از آن نحری که خنجر کُند باشد            سهم عـقـیـله حـرف‌هـای تـنـد بـاشد

ای وای ازآن روزی که یک لشکر بخندند            نامحـرمان دسـتان زینب را ببـنـدند

روزی نیـاید چـشم‌ها ما را ببـیـنـدد            زینب سـلام الله عـلیـهـا را ببـیـنـنـد

ای کاش ناموس عـلی زنـدان نباشد            قـرآن به روی شاخه آویـزان نباشد

كـبوترم كه زدم بال در هـوای محـرم            به گوش می‌رسد از كوچه‌ها صدای محرم

بیین كه ماه عزا باز بی‌تو می‌شود آغاز            چرا نمیرسی ای صاحب عزای محرم

قسم دهیم خـدا را به حق عـمۀ سادات            كه در فرج به اجابت رسد دعای محرم

برای آنكه فـقـط انـدكی شبـیه تو باشم            سیـاه پـوش شدم مثل تو بـرای محـرم

فقط نه ما كه تمامی سال در غم جدّت            سیـاه كرده به تن خـانـۀ خـدای محرم

از ابتدای محرم دعای هرشبم این است            بـمـیـرم و نـرسم من به انتهـای محرم

چگونه نزد تو بالا بیاورم سر خود را            اگر كه جان ندهم بین روضه‌های محرم

چه می‌شود دهه‌ای پای منبر تو بگریم            میان روضۀ شب‌های كـربلای محرم

ذکر خیر تو به هر جا شد و یادت کردیم            دست بر سینه به تو عرض ارادت کردیم

پادشاهی جهان حاجت ما نیست حسین            به غـلامی در خـانه‌ات عـادت کـردیم

زیر این بـیـرق پاک تو شبـیـه شهـداء            دم به دم ما طلب جـام شهـادت کردیم

آه محزون چو کشیدیم به غمهای شما            طبق فـرمایش معـصوم عبادت کردیم

رحمت محض خداوند تو هستی ارباب            بر در خـانۀ تو کـسب سعـادت کردیم

امر فرموده خـدا بر غـم تو گریه کنیم            ما به دستور عمل از حین ولادت کردیم

در مسیـر خانۀ لـیلا ز جـان باید گذشت           تا وصال یار از صد امتحان باید گذشت

بابی انت و اُمّی چونکه گفـتی بر حسین           دیگر از فرزند و مال و خانمان باید گذشت

در طریق کعـبه باید با مغـیلان سر کنی           پس دگر از طعنه‌های این و آن باید گذشت

هر که شد گمنام تو، زهرا خریدارش شود           پس در این خانه، از نام و نشان باید گذشت

دل فقط جای حسین است و حسین است و حسین           از هر آنچه غیر او در دو جهان باید گذشت

ابر اگر باران نبارد، سایه می‌خواهد چکار           واقعآ از چشم بی‌اشک روان، باید گذشت

حمد و سوره بر سر قبر محبانش نخوان           از مزار سینه‌زن، سینه‌زنان باید گذشت

قبل از شروع خـلـقت تابـیـده آفـتـابش            لب تشنه‌ای که عمریست دلها شده کبابش

گـفـتـیـم الـسـلام و فـوراً عـلـیـکم آمـد            جانم به این سلام و جانم به این جوابش

تکـلـیف را ادا کرد با نـفـس مطـمـئنه            پس‌ میکند خداوند با ارجعی خـطابش

هرکس که عمر خود را خرج‌حسین کرده            یوم‌الحساب پاک‌است پیش خدا حسابش

حرف امام خیر است حتی زمان نفرین            حـر دُرِّ کربلا شد تنها به یک‌ عتابش

راه هـزار سالـه طـی می‌شـود به آنی            از برکت حـسین و کـشتی پر شـتابش

کـم از حـرم ندارد این روضه‌های آقا            ما در حرم نشستیم در محضر جنابش

پیش نگاه اطـفـال مستانه مـوج مـیـزد            ما با فـرات قهـریم با قـطره‌های آبـش

یارب چه بود حکمت کز داغ این مصیبت            نیزه نشین حسین و دلخون شود ربابش

مِی خواره‌ایم و با مدد از ذکرِ یا حُسین            هستـیم مَستْ، تا اَبـد از ذکرِ یا حُـسین

رحمت به شیر مادر هر کس که مثل ما            دائم به فیض می‌رسد از ذکرِ یا حُسین

ای دل بگـیر دامن او را به هـر دیـار            ای لب بگو به هر بَلَد از ذکرِ یا حُسین

آن جا که در مـقام شرف کم می‌آورند            صدها دعای مُـستـند از ذکرِ یا حُسین

بـالله قـسم ذلـیـل شـود در تمـامِ عُـمـر            هرکس که دست می‌کشد از ذکرِ یا حُسین

امضای فـاطمه بـخـورَد پایِ نـامه‌اش            هر ذاکری که دم زَنَد از ذکرِ یا حُسین

اصلاً پِیِ شُــمارشِ فـضلش مباش دل            چون می‌شود خجل عدد از ذکرِ یا حُسین

از ذکـرِ عشق هـیچ نفهمیده، ای رفیق            پیری که ساده بُگذرد از ذکرِ یا حُسین

این جمله را مـسیح هم اِقـرار می‌کنـد            صد مُرده زنده می‌شود از ذکرِ یا حُسین

ای که نامت تا قیامت حُسنِ بی‌حد، یاحسین           سرنوشتم را خدا با تو رقم زد، یا حسین

شاهکارِ خلقتی، عشق تو شد سنگ محک           شد جدا با حُبّ و بغضت، خوب از بد، یاحسین

از طفـولیت شدم دلـداده‌ات چون مادرم؛           پیش چشمم اشک ریزان گفت ممتد: یاحسین

»مُحیی‌الاموات» با اذنِ خدا در دستِ توست           «قاضی‌الحاجات»! حاجاتم نشد رد، یاحسین

بد ضرر کرد و یقیناً بر یقینش لطمه زد           هرکه شد در کارِ اعجازت مردّد یاحسین

رفت از مُلکش سلیمان، مور شد در محضرت           کربلایت شد برایش قصد و مقصد یاحسین

در حریمت پهن شد بالِ ملائک! چون تویی           صاحبِ عرشی‌ترین ایوان و مرقد، یاحسین

عاقبت می‌آورم «سر» را برایت پیشکش           پس شهیدم کن! نگو هرگز…نباید یاحسین

شکر خـدا که باز نگـاهـت مرا گرفت            آلـوده‌ای ز لـطف تو بوی خـدا گرفت

شکر خـدا لـباس عـزا بر تـنم نـشست            این پُر گـناه، پیکـر ما هم جـلا گرفت

یک سال می‌شود که به تقـویم خیره‌ام            آخر رسید ماه غمت، روضه پا گرفت

خـیـلی کـشیده‌ام غـم و دلـشورۀ تو را            بـوی بهـشت آمد و دلـشوره را گرفت

ای‌کاش این دهه وسط روضه‌ات به ما            می‌گفت مادرت: که دعای شما گرفت

امـسال اربعـین، هـمه مهـمان زیـنـبـیم            زهـرا بـرایـمـان سـفـر کـربلا گـرفت

بـگـذار تـا بـیـایـم و سـر را فــدا کـنـم            آنجا که تیر حرمله، از ما تو را گرفت

آنجا که تیر آمد و در سیـنه‌ات نشست            آنجا که شمر موی تو را بی‌هوا گرفت

امسال قـول می‌دهم از غـصّه دق کنم            از داغ اینکه رأس تو بر نیزه جا گرفت

بالا گرفت پیکـرتان را به روی دست            با گریه گـفت پیرهنت را کجا گرفت؟

»آیـا تویی بـرادر من؟ نیـست بـاورم«            شد تیـره آسـمان و همه ماسـوا گرفت

 »رو کرد بر مدینه، که یا ایها لرسول«            اینجای روضه بود، دل مصطفی گرفت

دوباره پُـر شده قلب من از هوای شما            گرفت دست مرا اشک روضه‌های شما

دوباره بی‌سر و سامان روضه‌ها هستم            چـراغ راه شـبـم پـرچـم عـزای شـمـا

تـویی دلـیل هـمـیشه بـهـاری چـشـمـم            خـیـال گـریـه ندارم به جـز برای شما

دوباره پیرهنم غـرق حُسن یوسف شد            وزیـد بـوی مُـحـرّم ز نـیــنـوای شـمـا

در این لباس عزا پیر می‌شوم هر سال            چه خوب می‌گذرد عمر من به پای شما

تـمام عـمر درون دلـم که خانۀ توست            نخـواستم بـنـشـیـند کـسی به جای شما

قسم به خاطره‌هایی که در خیال من است            نـمی‌رود ز سـرم فـکـر کـربـلای شما

سوگـند بر نسـیم دل انگـیز مـاتمت            ما زنـده مانـده‌ایم به شوق مُحـرّمت

چون رود خسته‌ای که به دریا رسیده است            آرام می‌شـویـم فـقـط پـای پـرچـمت

از سنگـلاخ مهـنت دنیا عـبور کرد            هر کس گذاشت پای دلش جای مقدمت

ای شور عـشق لذت شیرین زندگی            آهـنگ زنـدگـانی ما نـوحـه و دمت

مردم تمامِ عـمر گریـزانِ از غـمـند            ما بر خلاف جمع شدیم عاشق غمت

از من گذشت خوب غلامی نبوده‌ام            از کودکم بساز یکی مثل «مسلم ت»

حُسن ختام شعر گریزی ز روضه نیست            ای‌کاش قـصه بود اسیری مَحرمت

رحمت بر آنکه با تو من را آشنا کرد            اسـم‌ تو را بُـردم مـرا زهـرا دعا کرد

هرکس به یک‌ نوعی به درد روضه‌ات خورد            کـشـتی تو بر آب افـتـاد و‌ چـه‌ها کـرد

حُـرِّ ریـاحـی با تـو شـد حُـرِّ حـسـیـنی            در محضر تو میتوان مس را طلا کرد

ماه خدا یک شعبه‌اش ماه حسین است            خیلی جوان در ماتمت رو به خدا کرد

در دسـتـه سـیـنـه زنـی یــادم نـرفــتـه            بـابـای من‌ آمد مـرا وقـف شـمـا کـرد

جانم‌ به این‌ آقا! که هر چه توبه کردم            بی‌معـطلی برروی من آغوش وا کرد

سوگند بر زهرا که‌ محتاج کسی نیست            دستی‌ که بار روضه‌ات را جابه جا کرد

یابن الشبیبی گفت‌ و دلها زیر و رو شد            این‌حرف سلطان روضه‌ها را کربلا کرد

لعنت برآنکس که سرت را ذبح کرد و            لعنت برآنکس که تو را عریان رها کرد

و الـشّـمـر جـالـسٌ نـفـس انـبـیا گرفت            خورشید تیره گشت و دوباره هوا گرفت

دارد تمام عـرش خدا می‌خـورد زمین            و الشمر جالسٌ همه عـالم عـزا گرفت

والشمر جالسٌ همه جا زیر و رو شده            خـنجر به روی حنجـر آقای ما گرفت

و الشمر جالسٌ تن صد چاک روی خاک            و الشمر جالـسٌ نفـس مصطفی گرفت

زهـــرا کــنــار گــودی گــودال آمــده            و الشمر جالسٌ دل خـیـرا لنـسا گرفت

و الشمر جالسٌ سر او را گرفت و بعد            زینب به روی تـل دم وا احمدا گرفت

زینب به روی تل به سر و سینه می‌زند            آنقـدر نالـه زد نـزنـیـدش، صدا گرفت

اسب شاه آمد و احوال به هم ریخته‌اش            ریخت بر هم حرم از یال به هم ریخته‌اش

صیحه زد زینب از اقبال به هم ریخته‌اش            کربلا مانده و گودال به هم ریخته‌اش

می‌دود زینب و می‌دیـد سـنـان می‌آیـد

شمر در مـعـرکه لبـخـنـد زنان می‌آید

بـیـن گـودال شـهـنـشـاه جـهـان افـتـاده            دور او نیـزه و شمشـیر و کمان افتاده

سبط خـاتم ولی از تاب و تـوان افتاده            چـشم نرگس به شـقـایق نگـران افتاده

وا عـلـیـا پـسـر فـاطـمـه تـنـهـا مـانـده

وا نـبـیّـا وسـط عـهـد شـکـن‌هـا مانـده

پیرهن چاک و بدن چاک و پُر از زخم تنش            یک نـفـر آمده انگـار سـرِ پـیـرُهـنـش

از دم تیـغ به هم ریـخـتـه نـظـم بدنش            نا نجیب تیر جفا را تو مزن بر دهنش

اشکها موج فـشان بر دل ساحل بزنید

من چه گویم خودتان سر به مقاتل بزنید

شمر با خویش در آن باغچه خنجر آورد            پنجه‌اش را طرف زلف صنوبر آورد

نـالـۀ اهـل حـرم را به فـغـان در آورد            وای از آنچه که او بر سرِ حنجر آورد

امتحان سر شده و وقت قبولی شده است

حل این مسئله هم قسمت خولی شده است

سر و سامان جهان بر سر نی رفت سرش            پا به پایش به سرِ نیـزه می‌آیـد پسرش

میخورد تاب در اطراف سر او قمرش            این سفر کرده خدایا به سلامت سفرش

مـادر از دور به دنـبـال سـرش می‌آید

بعد از اینها چه به روز پسرش می‌آید؟